Medal dla profesora Salmonowicza | www.torun.pl

Toruńscy radni przychylili się do decyzji Kapituły Honorowych Wyróżnień Miasta Torunia i przyjęli uchwałę w sprawie nadania Medalu "Za Zasługi dla Miasta Torunia" na wstędze profesorowi Stanisławowi Antoniemu Salmonowiczowi.

Decyzja w sprawie nadania medalu zapadła 24 listopada 2011 r , na 18 sesji rady miasta. Profesora Salmonowicza uhonorowano za wieloletni ogromny dorobek naukowy i publikatorski w dziedzinie prawa i historii, trwały i niepowtarzalny wkład w rozwój miasta oraz rozsławianie Torunia na arenie krajowej oraz międzynarodowej poprzez twórczość poświęconą historii grodu Kopernika.

Stanisław Antoni Salmonowicz (ur. 9 listopada 1931 w Brześciu nad Bugiem) – polski prawnik, profesor historii prawa, specjalizujący się w historii nowożytnej, historii prawa i historii administracji.

W 1950 roku ukończył II Liceum Ogólnokształcące im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie i podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Specjalizował się w historii prawa, wśród jego wykładowców byli Michał Patkaniowski i Adam Vetulani. Po ukończeniu studiów, w 1954 roku podjął pracę w Sądzie Wojskowym Krakowa, gdzie odbywał aplikację sędziowską. W latach 1955-1956 pracował jako sędzia.

W 1959 roku na Uniwersytecie Warszawskim uzyskał stopień doktora nauk prawnych. Tematem jego rozprawy był K.B. Steiner, toruński prawnik i historyk (1746-1814), a promotorem Karol Koranyi. W tym samym roku został zatrudniony jako adiunkt w Katedrze Powszechnej Historii Państwa i Prawa Wydziału Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Tam, w 1966 roku, uzyskał, na podstawie rozprawy Prawo karne oświeconego absolutyzmu, stopień doktora habilitowanego nauk prawnych.

Od 1966 roku pracował na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Kierował tam Katedrą Państwa i Prawa Polskiego. W latach 1969-70 pełnił stanowisko prodziekana Wydziału Prawa i Administracji. W 1970 roku został odwołany ze stanowiska dziekana, a także aresztowany za działalność opozycyjną. Przez cztery miesiące przebywał w areszcie śledczym, po czym został zwolniony z uczelni. W 1972 roku zatrudnił się w Instytucie Historii PAN, gdzie pracował do 2003 roku, m.in. jako kierownik Zakładu Historii Pomorza i Krajów Bałtyckich.
W 1981 roku wrócił na UMK, gdzie objął stanowisko kierownika Zakładu Dawnego Prawa Niemieckiego, a potem Katedry Historii Prawa Niemieckiego. W 1983 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego w Instytucie Historii PAN, a w 1989 roku tytuł profesora zwyczajnego nauk prawnych.

Współpracował też ze Szkołą Wyższą im. Pawła Włodkowica w Płocku oraz Kujawsko-Pomorską Szkołą Wyższą w Bydgoszczy. W 1991 roku kandydował na senatora RP.