Bruno Schultz. Artysta nienazwany | www.torun.pl

Akty kobiece, bałwochwalcy, sceny sadomasochistyczne, życie małych miasteczek, judaica – to najważniejsze motywy twórczości autora „Sanatorium pod klepsydrą”. Wystawa „Bruno Schulz. Artysta nienazwany” ukazuje wpływ mistrza z Drohobycza na współczesnych wybitnych twórców. Do lutego można ją oglądać w Ratuszu Staromiejskim.

Choć Bruno Schulz był samoukiem, jego talent i niezwykła wyobraźnia, przejawiające się w twórczości literackiej i plastycznej, stały się inspiracją dla wielu twórców. Stąd pomysł na projekt wystawienniczy, opowiadający o niezwykłym świecie autora poprzez dzieła jego potomnych.

- Ciągle mi się wydaje, że Bruno Schulz jest artystą niedocenianym – mówił podczas wernisażu wystawy pomysłodawca projektu, dziennikarz Jan Bończa-Szabłowski. - Czesi mają swojego Franza Kafkę, a my mamy Schulza, który otwiera wyobraźnię.
Bończa-Szabłowski podkreśla, że podczas rozmów, które odbywał z wybitnymi polskimi artystami, nazwisko autora „Xięgi bałwochwalczej” przewijało się bardzo często. Wielu z nich czuło się jego uczniami, przyznawało do inspiracji. Na wystawie zobaczyć można m.in. prace Franciszka Maśluszczaka, Zdzisława Beksińskiego, Kiejstuta Bereźnickiego, Andrzeja Dudzińskiego, Piotra Dumały, Edwarda Dwurnika, Stasysa Eidrigeviciusa, Andrzeja Kaliny, Tadeusza Kantora, Janusza Krawczyka, Franciszka Maśluszczaka, Igora Mitoraja, Rafała Olbińskiego, Krystyny Piotrowskiej, Ireny Stankiewicz, Franciszka Starowieyskiego i Rolanda Topora. Część dzieł powstało specjalnie na potrzeby tej prezentacji. Niektóre odnoszą się bezpośrednio do prac lub postaci artysty, inne nawiązują do niego klimatem, podejmowanymi motywami.
Ekspozycja, będąca częścią projektu „W stronę Schulza”, pokazywana była już w kilku miastach, ale za każdym razem zestaw prac jest nieco inny. W Toruniu postacią wiodącą, mającą wpływ na kształt prezentacji, jest wybitny rzeźbiarz, performer, twórca instalacji i filmów wideo Paweł Althamer. Przygotowana przez niego specjalnie na toruński wernisaż instalacja stanowi centralny punkt wystawy.
Uzupełnieniem ekspozycji jest kilka prac ze zbiorów Muzeum Okręgowego. Kuratorzy wybrali z muzealnych magazynów projekt scenografii teatralnej Tadeusza Kantora, olejny obraz i dwie prace na papierze (dotąd niepokazywane) Zdzisława Beksińskiego, a także akty Tymona Niesiołowskiego i „Klinikę lalek” łódzkiego artysty Jerzego Krawczyka.